Od kilku miesięcy zaczynam sobie wmawiać, że nie mogę już płakać, bo jest ciężko. Ponieważ życie jest ciężkie. Ponieważ płacz nic nie zmienia. Nie mówię o płaczu uwalniającym ból, który leczy. Mam na myśli płacz pokonanego, który mnie przygnębia. Utknąłem w podziemnym świecie. Nie widzę wyjścia.
Ale zdaję sobie sprawę, że mogę stawiać sobie granice. Granice, które pomogą mi się podnieść, gdy czuję się obniżony. Granice, które pomogą mi poczuć się produktywnym i nie wypalonym. Granice, które pomogą mi zapamiętać, kim jestem – które pomogą mi znaleźć wyjście z ciemności. Granice, które wyznaczyłem, chronią mój obsesyjny umysł przed wpadnięciem w tę ciemną dziurę – w nicość – bez względu na to, jak intrygująca lub nieunikniona może się wydawać ta dziura. Chodzi o granice, granice, granice. A potem więcej granic.
Wyznaczam sobie granice poprzez mój dzienny harmonogram. Moja rutyna. Ten, który tworzę każdego dnia, aby przejść przez to, co należy zrobić. Ten, który każe mi wstać z łóżka i być produktywnym. Wyznaczanie linii podziału między przynajmniej próbą zrobienia rzeczy i brakiem prób. Tonąc głębiej w ciemności.
Mam granice, kiedy odpowiadam na e-maile i kiedy sprawdzam wiadomości tekstowe. Kiedy włączę dzwonek lub powiadomienia. Znajdowanie czasu dla siebie i własnych myśli bez ciągłego zajmowania się myślami innych. Pozwalając mi odpowiadać zamiast reagować. A kiedy znajdę czas dla innych, mogę w pełni oddać się im i ich potrzebom. Bez rozpraszania się przez siebie.
Nawet rejestrowanie jedzenia, które jem, jest przykładem osobistej granicy. Prowadzę dziennik żywności, aby pomóc mi zrozumieć potrzeby mojego organizmu. Żeby mieć pewność, że mam wystarczająco dużo białka i warzyw. Aby się kontrolować. Kiedy nie zapisuję tego, co jem, przekraczam lub przekraczam granicę: przejadam się lub niedojedzam. Albo nie mam wystarczającej ilości pożywienia, ponieważ w tym tygodniu chciałem tylko jeść frytki i lody. Zaniedbuję to, co wiem, że muszę zrobić dla swojego ciała. Wyznaczanie sobie granic żywieniowych przypomina mi o podjadaniu owoców i przemycaniu jarmużu do smoothie.
Uczę się, że potrafię też wyznaczać granice swoim myślom. Powiedz sobie, kiedy mogę pomyśleć o tematach, które są dla mnie trudne. Uratuj mnie przed zniknięciem w ciemności. Od utraty czasu. Mogę wyznaczyć granice, kiedy będę mówił również na trudne tematy. A kiedy nie będę. Zamiast tego zapisywanie ich do medytacji, pisania lub terapii. Odkryłem, że cofam się tak dużo czasu. Resztę mojego dnia pozostawiam na życie.
Jeśli jest coś, czego się boję, nie jestem w stanie ogarnąć myśli (na przykład COVID), zdaję sobie sprawę, że nie musi mnie to przytłaczać. Nie musi mnie okradać z moich myśli i czasu. Że chociaż muszę przestrzegać moich obywatelskich obowiązków związanych z COVID, to ktoś inny musi to rozgryźć. Że nie mam na to wpływu. Wszystko, co mogę zrobić, to przyznać się do mojego strachu i odpuścić. Jak krnąbrny pasażer, mogę zamknąć drzwi na klucz i bezpiecznie je wysłać.
Odpędzanie trudnych myśli, bólu i strachu jest podstawą leczenia. Ponieważ trzymanie się tego nie pomoże nam. I odbiera nam moc. Wiemy, że nie możemy kontrolować życia, bez względu na to, jak bardzo się staramy. I że im bardziej się staramy, tym bardziej będziemy zawiedzeni. Rozumiem, kontrola sprawia, że czujemy się bezpiecznie. Ale uczę się, że może to również ograniczyć nas do otwarcia się na życie. Kochać. Aby w pełni poznać siebie.
Zaczynam rozumieć, że moje granice chronią mnie bardziej niż moje próby kontrolowania. Trzymaj mnie uziemionego. Utrzymuj mnie w centrum. Pozwalając mi trochę więcej pływać na falach. Aby cokolwiek życie rzuciło mi się w drogę, pozostanę na powierzchni. Wyznaczę granicę. Aby nie wchodzić sobie w drogę. Więc bez względu na to, co się stanie, mogę ufać, że wszystko będzie dobrze. Abym był wolny.
Przeczytaj więcej moich blogów | Odwiedź moją stronę internetową | Polub mnie na Facebooku | Obserwuj mnie na Twitterze
