Zdjęcie za pośrednictwem Shutterstock
Co mówią o drodze do piekła? O tych dobrych intencjach? Myślałem o napisaniu tego listu od nie mniej niż dziesięciu lat; Najwyższy czas, abym wyciągnął to z fałd mojego mózgu i urzeczywistnił. Widzisz, to naprawdę jest podziękowanie, zaledwie 25 lat w tworzeniu. Pozwól mi wyjaśnić.
Zacząłem słuchać Indigo Girls, gdy byłem nastolatkiem. Słuchałem w drodze na mityngi przełajowe, podskakując na brązowych winylowych siedzeniach na bocznych drogach Pensylwanii lub w drodze powrotnej, zmęczony, pokryty błotem lub potem. Słuchałem nagrań na moim Walkmanie z przyciskami, które brzmiały jak ka thunk kiedy naciskałem je lub przewijałem, aby zagrać melodię, którą pokochałem jeszcze raz. Słyszałem, jak Emily i Amy śpiewają o fałszywych przyjaźniach; Miałem kilka takich. Powiedzieli mi, że jest w porządku – że przejdę przez to i znajdę prawdziwych. Wierzyłem im. Śpiewali o używaniu rąk, o powrocie miłości do zdrowia, o południowej krainie wiosną i wbijaniu igły za daleko.
Słyszałem ich głosy śpiewające o tym, co jest prawdziwe i piękne – o naturze, przyjaźni, uczciwości, odwadze. To było w latach 80-tych i wczesnych 90-tych i niewiele kobiet śpiewało na te tematy. To wszystko było „Cold Hearted” i „Myślę, że teraz jesteśmy sami” i „Don’t You Want Me”. Przekazy były mylące: bądź piękna, bądź wrażliwy, ale nie mów. Niewiele kobiet śpiewało tak jak Indigo Girls z ich szybującymi harmoniami i prawdziwymi, prawdziwymi tekstami, które były namiętne, elokwentne i inspirujące.
Naprawdę wierzę, że przeprowadzili mnie przez jakieś samotne przejażdżki autobusem i młodzieńczą wrzawę. Mogłam po prostu zacząć rozumieć, że mogę wyrwać się z okresu dojrzewania i stać się silną kobietą, tak jak oni. To była szczelina w drzwiach, cienka linia światła. Ale było tam tak samo.
Przewiń do przodu o siedem lat. Mój ojciec zmarł nagle w wieku 48 lat. Właśnie ukończyłem college i myślałem, że świat jest moją ostrygą, kiedy nagle obudził mnie o 6 rano z wiadomościami. Byłem w całym kraju, sam i przerażony. Świat wokół mnie zawalił się i myślałem, że już nigdy nie będę czuł radości. Więc zwróciłem się w stronę mojej rodziny. Poszedłem do domu i próbowałem pomóc mamie. Ugotowałem. Zrobiłem pranie. Spojrzałem na ich łóżko, tam gdzie powinien. Stałem w domu z otwartą dziurą straty w sercu. Przeklinałem słońce za wschodzące i wielkie, puszyste chmury za ich piękno. Jak śmiesz, skoro byłem taki wydrążony i pusty?
kupiłem Ofelia z bagien i nasłuchiwał, ale tak naprawdę nie słuchał, kiedy poruszałem się po domu, wciąż w pogrążonej w smutku mgle, która utrzymywała się ponad rok. Ruszyłem po schodach, kiedy usłyszałem: „The Wood Song”. Niosłem kosz z bielizną, gdy nagle całym ciałem usłyszałem te słowa:
Ale drewno jest zmęczone, a drewno jest stare,
I zrobimy to dobrze, jeśli pogoda się utrzyma
Ale jeśli pogoda się utrzyma, przegapimy sedno
Tam właśnie muszę iść.
Słowa poszybowały w górę po schodach. Byli tratwą ratunkową. Były pięknem, nadzieją i radością. Nie miałam takich uczuć – ani żadnych innych uczuć poza skrajnym smutkiem – od miesięcy. Zaparło mi dech w piersiach. Czułem. Znowu mogłem poczuć. To ta muzyka, ta piosenka, włamała się do mojego zranionego serca. Usiadłem na schodach i poczułem, jak zalewa mnie muzyka. Przez chwilę wiedziałem, że znowu będzie dobrze. Że znowu poczuję.
Przenieśmy się o kolejne 15 lat. W końcu wychodzę na noc. Jestem teraz rodzicem dwóch córek, nauczycielem na pełen etat i pisarzem na pół etatu. Udaję się do Higher Ground w Burlington w stanie Vermont, aby zobaczyć Indigo Girls. Właśnie kończę 40 lat.
Miałem zaszczyt zobaczyć, jak grają kilka razy, ale żadnego takiego. Jestem całkiem blisko. Widzę ich twarze, uśmiechy i wysiłki. Muzyka to eksplozja radości, pasji, żartu i harmonii. Te kobiety – ośmielę się powiedzieć starszy kobiety? – są tak samo pełne pasji i transformujące, jak były dla mnie 25 lat temu; bardziej, właściwie. Pokazali mi inny model życia: żyj swoją pasją. Żyj w pełni. Nie ukrywaj niczego. Pokazali mi, jak być silną starszą kobietą. Cały pokaz był kolejnym prezentem wypełniającym duszę.
Przenieśmy się o kolejne dwa lata. Jeżdżę z rodziną na przełajach. Kierujemy się na Zachód. Gram głośno „Get Out the Map” i „Closer to Fine” i śpiewam z całego serca, jak na początku każdej podróży:
Dlaczego przebijamy się przez każdy centymetr czasu i przestrzeni
Muszę powiedzieć, że za jakimś rogiem wyczuwam miejsce odpoczynku
Z każdą lekcją uczyłem się kreski na twojej pięknej twarzy
Pewnego dnia będziemy się bawić tymi wspomnieniami, które prześledzimy.
Mój najmłodszy 8-latek ogląda i słucha. Mówi: „Kocham Indigo Girls”.
Mówię: „Ja też, kochanie. Ja też.” Opowiadam jej o moich nastoletnich latach. Kiedyś opowiem jej o schodach i koncercie. Krąg dziewczyny na świecie zamieniającej się w kobietę trwa.
Dziękuję, Emily i Amy. Twoja sztuka uczyniła moje życie lepszym. 25 lat zajęło mi poinformowanie Cię o tym, ale jak widać, notatka z czasem się poprawiła. Tak jak wy oboje.
