wavebreakmedia / iStock
Poranki w moim domu mogą być ciężkie.
Z trzema dziewczynkami w różnym wieku, od przedszkolaka do nastolatki, zawsze jest szalony pośpiech, by podać i zjeść śniadanie, zrobić obiady, znaleźć skarpetki, zebrać prace domowe i spędzić „dzień dobry” bez warczenia.
Dorzuć emocjonalne zamieszanie po dniu z kiepskimi włosami, niepokój związany z nadchodzącym testem lub zrzędliwość wywołana hormonami i najbardziej niewinne moje słowa mogą zmienić moją już nieufną nastoletnią córkę w pełny bałagan.
„Twój samochód będzie tutaj za jakieś pięć minut” – wołam z kuchni.
Staram się, aby mój ton był tak neutralny, jak to tylko możliwe, mimo że kryzys czasu zaczyna mnie stresować.
„Nie sądzisz, że wiem, która jest godzina?” moja córka odpowiada ostro z progu.
Stoję przy ladzie i kroję jabłka, grzechotane i dymiące.
Wychodzi trzy minuty później, rzuca razem lunch, przerzuca swój ciężki plecak na ramię i chwyta bajgiel i twarożek, do którego ją kazałem.
Nie „Dzięki, mamo”.
Brak kontaktu wzrokowego.
Żadnego pocałunku do widzenia.
Tłumię swoją irytację i zranione uczucia i wołam sztywno do wycofującej się z powrotem: „OK, do widzenia”.
Odwraca głowę i uśmiecha się „cokolwiek”.
Nie od tego chcę zacząć dzień.
Jak się okazuje, moja córka też nie.
O 10:37 w połowie trzeciej lekcji dostaję SMS-a:
sry mamo
Jestem wdzięczny, że moja córka skontaktowała się ze mną po ciężkim początku dzisiejszego ranka.
Jedyny haczyk polega na tym, że nie powinna pisać SMS-ów w szkole, zwłaszcza na zajęciach.
Przez chwilę zastanawiam się, jak jej się to udaje…Czy jej telefon jest schowany pod biurkiem? Czy ona pisze ze swojego wyciszonego laptopa? –ale szybko odpuściłem.
Rzadko inicjuję z nią rozmowę w godzinach lekcyjnych, chyba że jest to pilne, ale nie będę ignorować jej SMS-ów do mnie.
Pomimo zasad obowiązujących w szkole nie przegapię okazji, by połączyć się z moją dziewczyną.
Odpowiadam jej:
Ja też. Coś się dzieje?
Sekundy mijają, a małe kropki podświetlają mój ekran, informując mnie, że pisze.
Kilka chwil później czytam o tym, co naprawdę ją dręczy oprócz tego, że trzymam ją zgodnie z harmonogramem.
Szybko odpowiadam, uznając jej uczucia i oferując zrozumienie, na które nie mogłem się zdobyć wcześniej w ferworze chwili.
Mówię jej, że porozmawiamy więcej, kiedy wróci do domu.
Wylogowujemy się, ja z emoji z całusami, a ona z jej Bitmoji z dwoma kciukami w górę.
Problem nie został całkowicie rozwiązany, ale przynajmniej rozmowa się rozpoczęła.
Na neutralnym terytorium wysyłania SMS-ów drzwi między nami otwierają się i łączymy się.
Zamiast działać jako bariera, tak jak dzieje się to, gdy jesteśmy cyfrowo uwikłani, siedząc obok siebie, ekran jest bardziej jak puszysty koc, zapewniający bezpieczeństwo, którego potrzebujemy, aby porzucić naszą obronę i być bardziej wrażliwym niż my osobiście.
Daje nam obojgu szansę na powiedzenie tego, co chcemy i musimy powiedzieć bez przerywania, lub rozpraszającego języka ciała, który po cichu mówi wiele o naszych poirytowaniu, irytacji i oczekiwaniach.
Dla osób po czterdziestce komunikacja cyfrowa jest zarówno wspaniałym narzędziem, jak i dokuczliwym rozproszeniem.
Często pragniemy odłączyć się od sieci, nawet gdy zbliżamy się coraz bardziej do całkowitej cyfrowej integracji naszego życia.
Nasze dzieci nie mają tego problemu.
Dla nich ich życie jest cyfrowe – SMS-y, Snapchat, Google Hangout, Instagram – to miejsca, w których spotykają się towarzysko, planują, odrabiają pracę domową i bawią się tożsamościami na dobre i na złe.
Jako rodzic nastolatka ignorowanie technologii jako kanału komunikacji wydaje się straconą szansą.
Łączenie się z moim nastolatkiem w stary sposób, który przyszedł naturalnie w dzieciństwie, często już nie działa.
Chociaż nadal mamy sesje siadania lub przytulania, stają się one coraz mniej powszechne – tak jak powinno.
Kiedy moja nastoletnia córka oddziela się ode mnie i wkracza w młodą dorosłość, jej grupa rówieśnicza jest coraz ważniejsza, interesująca i po prostu fajniejsza niż spędzanie czasu z mamą.
Stałem się bardziej uzależniającym niż przyjacielem, ale to nie znaczy, że nie przeszkadza mi cisza radiowa między moją dziewczyną a mną.
To po prostu oznacza, że szukam nowych punktów kontaktu, a SMS-y z nią – nawet w godzinach lekcyjnych – są jednym z nich.
Chodziło mi o przypomnienie, kiedy dziś rano mam być pomocnym.
Poprzez nasze teksty dała mi do zrozumienia, że moje słowa sprawiły, że poczuła, że nie ufam jej zdolności radzenia sobie.
Z kolei dałem jej znać, że jej reakcja na moją pomoc była niemiła i zraniła moje uczucia.
Wysyłanie SMS-ów dało nam każdemu czas i miejsce na uważne słuchanie i bycie wysłuchanym, przygotowując grunt pod pozytywną rozmowę twarzą w twarz później.
Dla mnie pielęgnowanie silnej, szczerej więzi z moją córką podczas jej nastoletnich lat jest podstawowym celem rodzicielstwa, nawet jeśli oznacza to od czasu do czasu łamanie zasad.
