Michael Krinke / iStock
Kiedyś chciałem mieć jedną z tych naklejek „26,2”. Wiesz, te, które znajdują się obok naklejek „My Son Is an Honor Roll Student” na tylnych szybach samochodów. Mój samochód nie ma jednej z tych naklejek do biegania, a dopóki jesteśmy w temacie, nie mam też naklejki honorowej.
Nie jestem osobą o ogromnej rywalizacji, w ogóle niezbyt wysportowaną. Dorastając, zawsze byłem ostatnim wybieranym na WF do sportów zespołowych. Później zacząłem biegać i stałem się konkurencyjny, choćby tylko ze sobą, ale w pewnym stopniu niektórzy mogą nazwać obsesją. Przez lata nazywałam bieganie „przetrwaniem” – aż do dnia, gdy w końcu zdecydowałam, że wystarczy, aby się pojawić.
Biegałem od lat. Biegałem, biegałem i biegałem, jak Forrest Gump, biegając przez małe miasteczka w całym kraju, aż moje ciało zaczęło się rozpadać. Ale wielokrotne kontuzje, setki współpłaconych i czas spędzony w gabinecie kręgarza nie mogły mnie przekonać do rezygnacji z biegania.
Patrząc wstecz, nie jestem pewien, czy biegłem w kierunku czegoś, czy przed tym uciekałem.
Po biegu, szczególnie tych, podczas których miałem do czynienia z kontuzją, mówiłem Myślę, że to wystarczyło. I wystarczająco dobry czułem się jak porażka, jak nieosiągnięty cel. Kwestionowałbym moje umiejętności i godność sukcesem lub jego brakiem w biegu. Wystarczająco dobry był nie w ogóle dobry.
Że wystarczająco dobry zmusił mnie do przebicia się przez ból, pogorszenia urazów, nawet gdy moje ciało krzyczało, żebym przestał. Popchnęło mnie to do poszukiwania doskonałości, ponieważ porażka nie wchodziła w grę.
Ale w dzisiejszych czasach coś się zmienia; mój wewnętrzny dialog się zmienia. Poczułem to dopiero w zeszłym tygodniu. Pewnego ranka zawiązałem buty i wyszedłem pobiegać. Nie miałem żadnego konkretnego planu – żadnej ścieżki w umyśle, żadnej odległości, którą musiałem przebyć. Byłem tylko ja i droga. Nie mając na myśli trasy, po prostu skręciłem z podjazdu i pobiegłem. Kiedyś za każdym razem biegłem goniłem za lepszym czasem lub więcej mil. Zawsze spoglądałem w dół – w dół, na swoje stopy, aby doskonalić swój krok, w dół na zegarek, aby sprawdzić moje tempo i mile.
Jednak w zeszłym tygodniu być może po raz pierwszy zawsze, Spojrzałem w górę. Bieganie nagle stało się zupełnie inne. Nagle bieganie było bardziej wdzięczne za to, co moje ciało mogą robię i naprawdę doceniam moje otoczenie, zamiast konkurować z czasem lub własnym niedostatecznym ciałem.
Przebiegłem cztery mile i po raz pierwszy pomyślałem, że nie to było wystarczająco dobre, nie, tego dnia było po prostu dość—Bez kwalifikacji.
To było wystarczająco. Wystarczyło.
Nadal nie mam tej naklejki 26,2, ale czuję, że w końcu mogłem dotrzeć do punktu w moim życiu, w którym cieszę się tylko pokazać się, kiedy się pokazuję, oznacza, że jestem dumna, pewna siebie, silna i niesamowicie wdzięczna za to, co moje ciało może i zrobi. Mój wysiłek wystarczy. I podobnie jak mój bieg, teraz widzę, że potrzebowałem tyle czasu, aby dotrzeć do tego miejsca zrozumienia. To była podróż i podobnie jak długa wybieg, podróż rozwija się tylko z prędkością, z którą możesz sobie poradzić.
Dotrę tam, kiedy tam dotrę, i to wystarczy.
