Nicole Jankowski
Mój najmłodszy syn to pełne humoru dziecko.
Oczywiście jest to miły, delikatny sposób powiedzenia tego. Naprawdę jest dziki.
Dziki. W każdym znaczeniu tego słowa, dokładnie tak, jak jest zdefiniowane w słowniku:
dziki: wīld / przymiotnik1. (zwierzęcia lub rośliny) żyjące lub rosnące w środowisku naturalnym; nie udomowione ani uprawiane.2. niekontrolowany lub niepohamowany, zwłaszcza w pogoni za przyjemnością.
Mój syn Gabriel jest tym wszystkim: niekontrolowanym, nieskrępowanym, niekultywowanym. I z podobnych powodów jestem zawsze zmęczony.
„Naturalne środowisko” mojego syna było końcem mojego pierwszego małżeństwa. Był ostatnim dzieckiem, które urodziło się z dwojga zmęczonych rodziców, którzy próbowali poskładać w całość ostatnie ślady rodziny, gdy pod spodem rozpadał się cały nasz świat. Mój Gabriel włóczył się po naszym łóżku, między tym byłym mężem a mną. I z radością go przyjęłam, częściowo dlatego, że był moim ostatnim dzieckiem, najmniejszym, ostatnim dzieckiem, a kiedy był między nami, poszerzyło to przestrzeń między jego ojcem a mną.
Tak więc mój syn przyzwyczaił się do tego, że zawsze tam jest, w ciepłym cieniu mojego ciała, karmiąc się na żądanie jak lwiątko, szukając mojej piersi z zamkniętymi oczami, kiedy był głodny lub po prostu potrzebował pocieszenia. W miarę upływu tygodni i miesięcy zauważyłem różne rzeczy.
Zauważyłem, że nigdy nie był usatysfakcjonowany i jak zaciskał pięści szybciej niż moje starsze dzieci, kiedy musiał czekać, żeby coś zjeść lub być przytulonym. Zauważyłem nieokiełznane dźwięki, które wydawał, kiedy jadł, zdesperowany i przełykający. Jego głód prawie nigdy nie kończył się; nigdy, przenigdy nie wydawał się z niczego zadowolony. Zawsze chciał być trzymany i karmiony. I chociaż chciałem dać mu możliwość pocieszenia się, nauczenia się, jak się uspokoić, wymyślić, jak w ciemności nocy prowadzić własną rękę do otwartych ust, byłem zmęczony. Miałem inne dzieci i umierające małżeństwo na ramię. Czasami po prostu łatwiej było podnieść to dzikie, porywające dziecko i uspokoić je, tylko po to, aby uciszyć hałas, tylko po to, aby dać mi trochę spokoju.
Zacząłem więc winić siebie za dzikość – ponieważ łatwiej było mi go nakarmić, niż pozwolić mu znaleźć sposób na uspokojenie się; ponieważ trzymałem się zbyt długo, z tych wszystkich powodów, dla których matka trzyma się ostatniego dziecka – żałoby, zakończenia, rozkoszy; a także dlatego, że został uwięziony między mężem a żoną, którzy nie wiedzieli, kiedy się sobie odpuścić. Więc zamiast to uporządkować, leżeliśmy w ciszy nocy, dziecko, które stworzyliśmy z krwią, która była trochę jego i trochę moja, pocąc się i śpiąc między nami.
Ale to małżeństwo w końcu się rozpadło. W miarę upływu lat dzikość rosła razem z moim synem.
Był przystojny i silny, słodki i miły. Kochał swoją rodzinę i swój świat. Ale nie potrafił zrozumieć słów takich jak „łagodny”, „łagodny” czy „umiarkowany”.
Był bałaganem, zawsze z tyłu. Przyłapałem się na tym, że powtarzam mu te same frazy jak zepsuty rekord. „Nie możesz wskoczyć na kanapę”. „Kiedy jesz, musisz usiąść”. “Zamknij drzwi. Zamknij drzwi!“” Gdzie są twoje buty? ” „Dlaczego masz mokre skarpetki?” I tak i dalej, i dalej, aż mój głos był ochrypły, moje meble były zniszczone i bolała mnie głowa.
Początkowo myślałem, że pastwisko jego wędrówki, przestrzeń jego dzikości ograniczały się tylko do naszego małego świata – naszego domu, podwórka, małej ślepej uliczki, po której moje dzieci krążyły w kółko w kółko. ich ręczne rowery – dopóki nie poszedł do szkoły i notatki wróciły do domu „Z biurka nauczyciela”.
„Jest bardzo miły. Po prostu ciężko było mu dzisiaj siedzieć spokojnie ”. Później w tym samym tygodniu następna uwaga: „Gabriel to taki słodki chłopiec. Czasami po prostu zmaga się z trzymaniem rąk przy sobie ”. Spoglądając znad tej notatki, mogłem zobaczyć mojego syna, tego słodkiego chłopca, pochłaniającego swój czwarty kawałek sera i tarzającego się jak wydra rzeczna na środku podłogi w pokoju rodzinnym.
„Och, Gabriel”. Westchnąłem, prosto w jego lepką szyję. „Musisz pozostać na swoim miejscu w klasie. Nie możesz wszystkiego dotknąć, wszyscy. Musisz patrzeć oczami, synu, a nie rękami.
Owinął ramiona wokół mojej szyi i gruchał mi do ucha ciepły oddech. “Będę. Wiem. Próbuję.” A potem, kiedy wdrapał się na moje kolana, które teraz były dla niego prawie za małe, „Jest tak wiele rzeczy, o których należy pamiętać, o których nie należy robić”.
Czasami w ogóle niemożliwe było przekonanie go do pójścia do szkoły. „Co robisz przez cały dzień, mamo? Zastanawiam się nad tobą – zapytał mnie pewnego ranka, kiedy czekaliśmy na autobus w pobliżu zaspy śniegu. Jego sposób zadawania pytań zaczął mnie niepokoić. Zacząłem się bać, że odwrócę się od zlewu w środku dnia w szkole i zobaczę go stojącego w kuchni, uciekającego ze szkoły jak sprytna małpa, która wyłamała się z jego klatki w zoo. Dzień po dniu, który minął, gdy nie przybył, odetchnąłem z ulgą.
Zmartwienie, ulga, zmartwienie, ulga – cykl miłości na wolności.
W nocy Gabriel zawsze prosił o wtulenie się na koniec. A więc po pocałowaniu jego braci na dobranoc wchodziłem z nim do jego bliźniaczego łóżka. To był ciasny uścisk. Wydawało się, że aby wynagrodzić moją nieobecność, aby zrekompensować sobie konieczność spania w samotności, wypełnił swoje łóżko wszystkimi rzeczami, które były ważne w jego świecie. Było 11 wypchanych zwierząt o różnych kształtach i rozmiarach, gotowe książeczki z naklejkami, projekt artystyczny ze szkoły, koc, który jego siostra odrzuciła i podała, a także pudełko Lego. Ledwo było dla niego miejsca do spania, więc przycisnęłam się do niego w łóżku i poczułam, jak kładzie się obok mnie w tym starym znajomym odprężeniu.
Może to odgłos jego oddechu, ale co jakiś czas, z gęstymi włosami mojego syna na twarzy, zasypiałem tam też.
Dzikość rośnie w gąszczu czasu, gdy mój ostatni chłopiec wspinał się z mojego łóżka i wchodził do swojego małego gniazda. Próbowałem okiełznać swoje porywcze dziecko, ponieważ jest coś do powiedzenia na temat dopasowania się, poznania swojego miejsca i zadomowienia się w nim. Czy to nie jest to, co matka – bestia lub kobieta – powinna zrobić dla swojego dziecka? Aby zahartować niesfornych, poprowadzić nawet najbardziej nierozsądnych, najbardziej pochopnych małych bestii, aby przyszły bezpiecznie spocząć tutaj z resztą z nas, z tymi z nas, którzy robią to, czego oczekuje od nas świat.
Ale oto sekret, którego nie powinienem mówić głośno: podziwiam jego wolność.
Jego dzikość czyni go wrażliwym i otwiera na wielki świat. Kocha z zaciekłością stworzenia, które skakało z krokwi w błoto, ale za każdym razem podnosiło się na nogi. On, który nauczył się koić zapachy tego, co znane. Ten, któremu wydaje się, że nie obchodzi, że uderza sam w zupełnie inny bęben.
Nadal jest mały. Został czas i chociaż jest to trudne, mimo że jestem wyczerpana, nie spieszymy się.
Jest jeszcze czas, by wypędzić z chłopca dzikość.
Jest jeszcze czas, by pozwolić mu błąkać się po nim trochę dłużej, zanim dzikość zniknie z chłopca, na dobre.