Zdjęcie za pośrednictwem Shutterstock
Tak więc mój trzylatek miał ubytek podczas pierwszej wizyty u dentysty. Szybko stało się jasne, że nie będzie w stanie wypełnić jamy bez niewielkiej pomocy, więc zaplanowano kolejną wizytę, podczas której miał otrzymać łagodny środek uspokajający wraz z podtlenkiem azotu, aby go uspokoić i pozwolić dentystom na wykonanie swojej magii. Byłem bałaganem poprzedniego wieczoru. A jeśli wystąpiły komplikacje?
Przyjechaliśmy i w stylu Alicji w Krainie Czarów dostał maleńkie kubeczki „Pij mnie”, wyobrażałem sobie, że mówią, ale były po prostu ponumerowane od 1 do 2. Wypił je bez problemu. A potem zaprowadzono nas do przytulnego pokoiku z kanapą i wyciszonym telewizorem. Światła były słabe. Asystent powiedział mi, że zacznie się zmniejszać i nie będę się martwić, jeśli zaśnie. „W porządku”, zapewniła mnie.
Godzinę tam byliśmy. Godzinę spędziłem na obserwowaniu, jak mój syn odchodzi z półki z książkami z powrotem na kanapę, której używał jako trampoliny, a potem znowu, żeby złapać kolejną książkę, dopóki nie opróżnił półki. Wyszedłem na zewnątrz i zapytałem, czy to normalne, że dzieci stają się trochę nadpobudliwe, zanim się uspokoją. A odpowiedź była taka, że nie, nie było zazwyczaj walizka. Kiedy minęła godzina, a dentysta był gotowy, mój syn był szalony. Na fotelu dentystycznym mój chłopiec wybrał zapach gumy balonowej dla swojego „nosa”, przez który przedostał się podtlenek azotu. Stomatolog powiedział mi, że mój syn należał do „10%” dzieci, które miały odwrotny efekt niż lek uspokajający. Gaz rozweselający nie zrobił różnicy. Żaden. Ugryzł dentystę w palec i oderwał nos z gumy balonowej.
Moją pierwszą myślą było to, że oczywiście był w 10%. Oczywiście, że był. Dentysta powiedział mi, że pewnie zaśnie, kiedy wrócimy do domu, ale to też nigdy się nie zdarzyło. Podskakiwał dookoła, aż w końcu zasnął o 20.30, a następnego dnia wstał jasno i wcześnie o 6 rano.
A może więcej? W zeszłym roku podczas niektórych testów powiedzieli mi, że pokazał kilka „czerwonych flag” dla diagnozy ADHD. Jedna strona mnie wierzy, że to tylko mały chłopiec z dużą ilością energii. Druga strona wie, że każdej nocy, kiedy siadamy do kolacji, nie będziemy w stanie zmusić go do siedzenia. Czasami wydaje się, że jest do niego przyczepiona niewidzialna lina, która wyciąga go z krzesła.
Wiem, że mojemu synowi szczególnie trudno jest czekać na swoją kolej. Wiem, że trudno mu opanować swoje emocje, zwłaszcza złość. Wiem, że nie przestaje się wiercić ani wiercić, nawet jeśli możemy go zmusić do siedzenia. Wiem, że przechodzi od jednego zadania do drugiego, nie kończąc pierwszego. Wiem, że ma problemy ze skupieniem uwagi. Nawet kiedy mówię mu prosto w twarz, przez większość czasu jego umysł jest gdzie indziej. Jest marzycielem. Włóczęga. Wiem, że to oznaki ADHD i że być może mogą coś dotknąć, ale jeszcze mnie tam nie ma. Widziałem, jak pokonał zbyt wiele, by umieścić go w jakimkolwiek pudełku w tym momencie.
Na razie widzę to tak: W gabinecie dentystycznym mój syn popełnił błąd. Widzisz, on jest superbohaterem. Nie zna rozmiarów swojego potencjału i dlatego nie był świadomy tego, że miał udawać, że lek działa.
Nie miał pokazywać światu zewnętrznemu, że ma nadludzką siłę, odporność na nasze głupie lekarstwa i nieskończoną energię, niezależnie od naszego tak zwanego „snu”. Kiedy śpimy w nocy, jestem przekonany, że ćwiczy latanie po domu. Rano wszystko wygląda inaczej.
Może wszystkie trudne dzieci są superbohaterami na treningu; po prostu nie wiedzą jeszcze, jak kontrolować swoje moce. Być może bycie w 10% oznacza, że są tam inni bohaterowie. Może mój chłopak jest superbohaterem. A może się mylę.
Powiązany post: 5 rzeczy, o których należy pamiętać podczas wychowywania dzikiego dziecka
