Zdjęcie za pośrednictwem Shutterstock
Masz hitter na rękach? Nie jesteś sam; przemoc fizyczna jest w rzeczywistości bardzo normalnym zachowaniem w wieku dwóch lub trzech lat. Oczywiście, nawet jako normalna część rozwoju, nie możesz tego zignorować. Więc co robisz?
Pierwszą rzeczą do zrobienia, gdy dziecko fizycznie rani inne dziecko, jest przekazanie krótkiej, jasnej wiadomości: „Nie bij”. Odłóż to dziecko na chwilę na bok i skoncentruj pełną miłości uwagę na dziecku, które uderzył. “Wszystko w porządku? Jak mogę ci pomóc?” To pokaże mu, że uderzenie nie daje mu największej wartości dla dzieci: uwagi dorosłych.
Drugim priorytetem jest nauczenie dziecka przepraszania i oferowania pomocy. Bardzo werbalnym 3 ½-latkiem może powiedzieć „przepraszam za bicie” i zaproponować zimną paczkę, przytulić, podzielić się zabawką. Jeśli nie może tego wszystkiego zrobić, niech powie „Przepraszam”. Jeśli nie zrobi tych rzeczy lub nie jest to jego pierwszy fizyczny wybuch w ciągu dnia, przerwa jest świetnym narzędziem do zmiany zachowania. Jeśli to nie zadziała, być może będziesz musiał zrobić dokładnie to, co już robisz – idź do domu lub całkowicie zmień jego otoczenie, wysyłając go na chwilę do innego pokoju.
Trzecim składnikiem korygowania tego zachowania jest ten, o którym często zapominamy w przypadku chłopców. Według badania cytowanego w „Raising Cain – Protecting the Emotional Lives of Boys” dr Dana Kindlona i dr Michaela Thompsona, kiedy dziewczyny biją, pytamy je „Dlaczego to zrobiliście?” a kiedy chłopcy uderzają, po prostu poprawiamy zachowanie. Następnie zwracają uwagę, że następnie karamy mężczyzn za to, że nie nazwali swoich emocji, ale nie daliśmy chłopcom słów, których potrzebują, aby to zrobić. Gdybyśmy uczyli dzieci nazw tylko kilku kolorów, opisywałyby świat używając tylko tych kilku kolorów. Podobnie, jeśli chłopców nie nauczy się rozpoznawać i identyfikować całą gamę negatywnych (a także pozytywnych) uczuć, których doświadczają, znacznie trudniej będzie im „używać słów”.
Tak więc, jeśli chodzi o trzeci punkt, poczekaj, aż dziecko trochę się uspokoi. Następnie zapytaj go, możliwie bezstronnie: „Dlaczego uderzyłeś?” Sprawdź, czy potrafi nazwać uczucia, które go do tego doprowadziły (złość, frustracja, zażenowanie, zazdrość itp.); jeśli nie może zaproponować sugestii, dopóki się nie zgodzi. Następnie spędź tylko jedną lub dwie minuty, prosząc go, aby pomyślał, co mógłby zrobić następnym razem, gdy poczuje się w ten sposób.
Efektywność tych zmian zajmie tygodnie lub miesiące, więc nie poddawaj się i pamiętaj, że jest to normalny etap rozwoju. Jeśli będziesz konsekwentny, Twoje dziecko będzie to robić coraz rzadziej. Przynajmniej do gimnazjum, kiedy większość chłopców porozumiewa się, bijąc się nawzajem, nawet w przyjaźni.
