Shutterstock
Niedługo po urodzeniu dziecka zaczynasz o tym mówić. To po części współczucie z innymi dorosłymi, a po części terapia. Czasami dzieci są szarpane i musisz to zdjąć z klatki piersiowej.
„Ten mały łajdak czekał, aż przebiorę go w piżamę po kąpieli, zanim odbył wielką eksplozję”.
„Ona nie będzie spała! Kołyszę się, śpiewam, kołyszę i grucham, a karmnik po prostu nie idzie spać. Myślę, że mnie nienawidzi. Poczekaj, aż będzie starsza, a ja się obudzę jej wstać o 2 w nocy ”
Kiedy są dziećmi, cała ta rozmowa nie ma znaczenia, ponieważ nawet nie wiedzą, że mają stopy, nie mówiąc już o zdolności uchwycenia faktu, że narzekasz na ich plucie. Ale wraz z wiekiem stają się bardziej świadomi. Uczą się swojego imienia i nazwiska oraz słów opisujących rzeczy wokół nich. Zwracają uwagę, wychwytują kontekst i zanim się zorientujesz, rozumieją, co się dzieje. Słyszą, co się mówi, i przyswajają to, a te słowa, które wypowiadasz, kształtują ich małe mózgi i osobowości na to, kim będą.
Z tego powodu, proszę, nie rozmawiaj o swoich dzieciach z dziećmi – lub w ich zasięgu słuchu.
Jedną rzeczą jest usiąść i porozmawiać z dziećmi o ich zachowaniu. Jeśli obrzucili piaskiem innego dzieciaka w parku, jeśli wykrzyczeli przekleństwo w przedszkolu, jeśli byli awanturniczy w sklepie spożywczym, porozmawiaj z nimi. Bądź spokojny, kochający i silny i wykorzystaj ten moment, aby nauczyć ich, jak praktykować przyzwoite zachowanie i nie wyglądać jak dupek. Te rozmowy są tym, o co chodzi w rodzicielstwie.
Ale jeśli twoje dziecko odmówiło drzemki przez cały dzień i pomalowało ściany lakierem do paznokci, a potem rzucił całą kolekcję Hot Wheels w telewizor, niszcząc w ten sposób ekran, nie mów im w twarz, że są dupkiem . Nawet nie mów tych słów, kiedy są w zasięgu słuchu i sumienia. ja wiedzieć musisz to wydostać, musisz wyrazić swoje żale, potrzebujesz kogoś, kto współczuje ci z tym, że twoje dziecko było dzisiaj poza kontrolą, ale nie wyładowuj tego na drobnym przestępcy. Poczekaj, aż stracą przytomność na noc lub będziesz na parkingu docelowym, kiedy są w domu z tatą, i odejdź. Zadzwoń do mamy, najlepszego przyjaciela, terapeuty, kimkolwiek jest, kto może wysłuchać i potwierdzić Twoje uczucia.
O to chodzi – możemy porozmawiać o naszych dzieciach. Musimy porozmawiać o naszych dzieciach. Po prostu nie możemy rozmawiać o naszych dzieciach do nasze dzieci lub z przodu naszych dzieci. Może poważnie zagrozić im na całe życie. Wiem, że mówienie mamie przy kolacji, że mały Jimmy walczy w przedszkolu, podczas gdy Jimmy też siedzi przy stole, wydaje się nieszkodliwe. Wiem, że wygląda na to, że jest pochłonięty budowaniem jaskini z jego tłuczonymi ziemniakami. Ale on cię słyszy. On rozumie. I chociaż myślisz, że tylko rozmawiasz, prawdopodobnie czuje się zawstydzony lub że coś jest z nim nie tak.
Dzieci zawsze słuchają i chłoną otaczający ich świat i musimy być tego świadomi. Musimy być świadomi tego, co mówimy, kiedy są w zasięgu słuchu, aby chronić ich, ich kruche umysły i wiarę w siebie. Nie podchodź też do mnie z argumentem „specjalnego płatka śniegu”, ponieważ dbanie o rozwój emocjonalny naszych dzieci nie szkodzi im. W rzeczywistości zapewnia to, że wyrosną na dobrze przystosowanych, bezpiecznych dla siebie dorosłych, którzy nie nadużywają obelg, takich jak „specjalne płatki śniegu” w komentarzach artykułów o pozytywnym wychowaniu.
Jako rodzice musimy wiedzieć, że narzekanie na nasze dzieci jest całkowicie w porządku, nie dajcie się zwieść. Byłoby niezdrowe, gdybyśmy to wszystko trzymali lub udawali, że nie ma nic złego. Ale jest na to odpowiedni czas i miejsce. Kiedy wychodzimy z naszymi koleżankami, wysyłamy SMS-y do naszej partnerki lub kiedy są już w łóżku, to dobry czas, aby wyrazić, że boisz się, że wychowujesz dupka. Rozmawiaj, krzycz i płacz. Zrób, co musisz, aby usunąć to ze swojego systemu. Tylko upewnij się, że w pobliżu nie ma małego rugrata, żeby cię usłyszeć.
