eclipse_images / iStock
W tym roku byłam na moim pierwszym pogrzebie od ponad dziesięciu lat. Pomimo letniej wilgoci i nagłej ulewy na cmentarzu scena była znajoma. Piętnaście lat wcześniej, w ponure lutowe popołudnie, stałem w tym samym miejscu, z butami zapadającymi się w mokrym błocie, a ręce trzymane w rękach mamy i babci – smutna linia czerwonego łazika dla dziadka, który przeszedł. Jednak tego sierpniowego dnia przyszła jej kolej, moja babcia, aby dołączyć do swojej drugiej połowy i zostawić mnie stojącego z jedną wolną ręką. A teraz byliśmy po dwoje, moja matka i ja, i uścisk stał się silniejszy, spocona obietnica, że będziemy się przez to przebrnąć oraz przez kolejne miesiące i lata.
A teraz Dzień Matki nadszedł i pogoda się ociepliła. Moje dzieci rozpoczęły już szkolne projekty, które doprowadzą do odcisków dłoni i serc z koronki oraz słoneczników Crayola z uśmiechniętymi twarzami od środka. Przez cały czas moja własna matka po raz pierwszy w życiu staje w obliczu wakacji jako jedna z bez matki, jako ta, która poznała tę miłość i ją straciła, a teraz musi o tym pamiętać. Piszę więc do niej i do wszystkich matek, które będą się trzymać tej dłoni.
Matkom młodych:
Wiem, że na swoim telefonie, lodówce, na osi czasu na Facebooku znajdziesz zdjęcia, dzięki którym staniesz twarzą w twarz z osobą, za którą tęsknisz. Wiem, że obudzisz się zmęczony, ale uśmiechnij się w ten majowy dzień, kiedy twoje dzieci przynoszą ci spalone naleśniki do łóżka. Wiem, że będziesz chwalić każdy prezent, który ci dadzą, rękodzieło, kupiony w sklepie lub przytulanie. Wiem, że pocałujesz ich głowy i poczujesz zapachy ich dzieciaków – słodki pot, ciepłe oddechy i szampon dla dzieci. Wiem, że pomożesz im ubierać się i przypominać o tym, jak proszę i dziękuję, kiedy będziesz mieć swój uroczysty posiłek. Wiem, że będziesz je matkować, jak zawsze, nawet gdy twoje serce kurczy się z potrzeby bycia matką.
Wiem, że nie pozwolisz im zobaczyć wszystkich łez, które chcesz uronić na myśl o kobiecie, która była przed tobą. Wiem, że będziesz miał w głowie urywki rozmowy z nią, przechodząc przez chwile tego dnia, bardziej doniosłe w echu jej nieobecności.
Wiem, że w pewnym momencie odejdziesz, weźmiesz te szybkie i płytkie oddechy, które poprzedzają łzy, a potem będziesz płakać jak dzieciak, którym nadal chciałbyś być. W porządku. Wszyscy czasami musimy tak płakać. Dzieci wiedzą, jak to zrobić dobrze, ze smarkami, czkawkami i czerwoną twarzą, która sprawia, że jesteś wykręcony, ale oczyszczony.
A potem wiem, że znów się uśmiechniesz do małych rączek, które przyjdą cię sprawdzić. Wiem, że zakończysz ten dzień w ten sam sposób, w jaki się zaczął, w ten sam sposób, w jaki wszyscy się zaczynają i kończą – pocałunkami, piżamą i ciepłymi ciałami, które uspokajają. Mam nadzieję, że ty też będziesz uspokojony. Mam nadzieję, że pieszczoty i pieśni na dobranoc zadziałają również w odwrotnej kolejności, rozluźniając twoje kończyny, umysł i serce podczas nocnej medytacji, abyś mógł pozwolić, aby ten dzień minął zarówno z radością, jak i ukąszeniem.
Matkom matek,
Wiem, że na strychu, w albumach, w nocnym stoliku znajdziesz zdjęcia, które będziesz trzymał trochę dłużej, kreśląc zarysy życia, które chciałbyś cofnąć. Wiem, że będziesz chciał zadzwonić do swoich dzieci, ale poczekasz, aż do ciebie zadzwonią – aż ich śniadania w łóżku, domowe kartki i poranne przytulanki się skończą, ponieważ tak właśnie teraz jesteś matko, z cierpliwością i zrozumieniem ceremonii, które ty też wykonywane tak dawno temu.
Wiem, że będziesz się uśmiechać przez telefon, podczas gdy twoje dzieci będą próbowały rozmawiać przez dźwięki śmiechu, walki lub łez na ich końcu. Wiem, że będziesz szczęśliwy z powodu ich szczęścia. Wiem też, że cisza zabrzmi głośniej, gdy rozmowa dobiegnie końca, gdy telefon wróci do swojej kołyski, gdy wspomnienia cofną się w tył, nawet gdy życie i dzień posuwają się naprzód.
Wiem, że również z nią porozmawiasz, swoją matką, i powiesz jej wszystko, co byś powiedział, gdybyś mógł dzisiaj wykonać ten sam telefon. Wiem, że w miarę upływu dnia zagrasz każdą rolę, matkę, babcię – i tak, dziecko, które tęskni za matką. W porządku. Ty też możesz być nią. A kiedy nadejdzie noc, mam nadzieję, że pozwolisz jej minąć, wskazując na wiele Dni Matki, które minęły wcześniej i te, które nadejdą.
Wszystkim matkom tego dnia, które żyją w zestawieniu z życiem matki bez matki, chcę, żebyście wiedzieli, że nie jesteście sami i nie musicie wypełniać tylko jednej roli. Możesz płakać jak dziecko. Możesz przegapić rękę, której już nie trzymasz, nawet gdy trzymasz za ręce dzieci w młodym lub starym wieku. Możesz być kobietą w szeregu czerwonego łazika krzyczącego na drugą stronę, nawet stojąc po tej stronie, ponieważ Dzień Matki to dzień honoru, a honor dotyczy zarówno świętowania, jak i pamięci.
