Zdjęcie za pośrednictwem Shutterstock
Minęło osiem tygodni, odkąd mój mąż i ja powitaliśmy w naszej rodzinie nasze najmłodsze maleństwo.
Ponieważ jest czwartym dzieckiem, to wystarczająco dużo czasu, aby wyjść z nowonarodzonej mgły i aby życie osiedliło się w nowej normalności. To też wystarczająco dużo czasu, aby zastanowić się nad ogromem tej ostateczności dla naszej rodziny, bo ona jest ostatnia.
W rzeczywistości to ona jest bonusowa. Kiedy wyobrażałem sobie naszą rodzinę, zawsze widziałem troje dzieci. Skoncentrowałem się na trzech zajęciach z college’u; Pomyślałem o tym, jak podzielimy i pokonamy trzy równoległe zajęcia pozalekcyjne i kupiliśmy nasz dom po części dlatego, że miał wspólny pokój, w którym mieszkało dwoje rodzeństwa tej samej płci. Trzy, mieliśmy trzy.
To znaczy, dopóki nie mieliśmy czwartego. Chociaż absolutnie uwielbiam naszą najnowszą kulkę dziecka, nie mogę udawać, że nie była ani trochę zaskoczona. Więc gdy tylko się o niej dowiedzieliśmy, mężulek poszedł i został odcięty, żebyśmy już nigdy nie byli zaskoczeni. To znaczy, że wkroczyliśmy w jej niemowlęctwo, w pełni wiedząc, że już nie będzie. Dlatego zaskakuje mnie, że tak ciężko mi pojąć, że jest ostatnia.
Ostatniego, którego trzepot kopie w brzuchu. Ostatnią, której mleczną słodyczą wdycham w środku nocy. Ostatnia osoba, która będzie absolutnie zadowolona z noszenia w nosidełku Moby. Ostatni, jaki kiedykolwiek zobaczymy, przekształca się z miękkiego, bezbronnego dziecięcego klopsa w pełnoprawną osobę.
Nasz najstarszy jest na tyle młody, że wciąż czeka na nas wielu nowicjuszy. Jeszcze nie wysłaliśmy dziecka do liceum ani na pierwszą randkę. Pierwsze pocałunki i pierwsze rozstania są wciąż (miejmy nadzieję, że daleko) w naszej przyszłości.
Studia, małżeństwo i wnuki wydają się tak odległe, że nie mogę nawet o nich myśleć. Ale to też koniec nowości.
Ostatni pierwszy uśmiech. Ostatnie pierwsze słowa. Ostatnie pierwsze kroki.
Ten dzień musiał w końcu nadejść; nie możemy mieć dzieci bez końca. Ale zawsze wyobrażałem sobie, że kiedy tu dotrzemy, spojrzę na swoją rodzinę i poczuję się „skończona”. W tej chwili mogłem z łatwością zobaczyć jeszcze jeden lub dwa uśmiechy. Gdyby była to opcja logistyczna, finansowa i zdrowotna, nadal miałbym dzieci na zawsze. Ale niestety tak nie jest, więc to jest to.
Po tym dziecku wycofamy nasze łóżeczko i krzesełko. Butelki, kubki niekapek i maty chroniące przed brzuszkiem można odłożyć na dobre. Będzie ostatnią, która będzie jeździć w wózku, ostatnią, która będzie potrzebować fotelika, ostatnią, która pojedzie do szkoły.
Przenosi nas do następnego etapu. Nasze życie zmieni się dramatycznie, gdy ten mały dorośnie.
Będzie czas bez pieluch. Nadejdzie czas, kiedy każdy domownik będzie mógł założyć własne buty i wsiąść do samochodu. Nadejdzie czas, kiedy wszyscy będą w szkole. I w końcu nadejdzie czas, kiedy nie będą nas już potrzebować.
Moja głowa wie, że to właściwa decyzja dla naszej rodziny, ale moje serce nie jest jeszcze na pokładzie. Więc oto jestem, we łzach, opłakując koniec. Bo chociaż wciąż jesteśmy na początku jej życia, to też się kończy. Dla niej pierwsze są nasze ostatnie, a koniec czegoś tak wspaniałego jest smutny.
