Jennifer Wolfe
Coś się wydarzyło w zeszłym roku. Pośród chaosu egzaminów SAT, listów akceptacji uczelni, skoku o tyczce i wyścigów narciarskich, coś ogromnego zmieniło się w naszym domu.
Skończyłeś 19 lat i wyprowadziłeś się.
Początkowo przypominało to obieranie warstw cebuli. Byłem tak rozproszony przez złamaną nogę twojego brata, naszą zalaną kuchnię i początek roku szkolnego, że wydawało mi się, że jesteś na obozie lub spędzasz zbyt dużo czasu na ćwiczeniach na torze. W domu było pełno robotników budowlanych, a twój brat zajmował mnie swoimi wybrykami na całej nodze i wózkiem inwalidzkim.
Ale po kilku tygodniach w roku szkolnym zrobiło się cicho – za cicho. Zacząłem zdawać sobie sprawę, że cisza nie odchodzi; ty byłeś. Zdałem sobie sprawę, że 18 lat czuwania nad tobą, uczenia cię i poznawania szczegółów twojego codziennego życia doprowadziło do nagłego, nieoczekiwanego zakończenia. Już tu nie mieszkasz.
Chociaż mam tylko częściowo puste gniazdo, mocno mnie uderzyło. Pierwszy rok był łatwiejszy do zwolnienia; to była nowość. Próbowałeś tego i jakoś wierzyłem, że wszystko wróci do normy – któregoś dnia.
Teraz jest rok drugi. Próbowałem przystosować się do bycia twoją mamą na odległość, ale obawiam się, że jeszcze tego nie opanowałem. Ten związek na odległość nie jest dokładnie tym, co sobie wyobrażałem przez te wszystkie lata, kiedy cię matczyłem, lata, które spędziłem, ucząc cię, jak zrobić francuskie tosty, załadować zmywarkę lub złożyć ubrania, aby się nie marszczyły. Nowa normalność, że tu nie mieszkasz, jest przerywana nadchodzącymi i odchodzącymi wakacjami – krótkimi wizytami, które pozwalają mi ponownie poczuć Twoją obecność w moim życiu. Kiedy nadszedł listopad, zacząłem urządzać twój pokój, wiedząc, że przyjdziesz i będziesz chciał wczołgać się do swojego wielkiego czarnego żelaznego łóżka i rozciągnąć miękką białą kołdrę na kilka nocy. Zostawiłem różowe lilie na twoim stoliku nocnym.
Przez cały miesiąc mówiłem, żebyś przygotowywał się na rozpieszczanie, wysyłał mi specjalne życzenia i przypominał mi, czy nadal pijesz kawę ze śmietanką i jeśli nadal lubisz chodzić na długie spacery zaraz po śniadaniu.
Kiedy twoja twarz znalazła się za rogiem na lotnisku, miałeś ten znajomy uśmiech, który powiedział mi, że mogę cię mocno przytulić, ale pamiętaj, że byliśmy w miejscach publicznych; żeby nie robić zbyt wielkiej sceny, ale że też się cieszysz, że mnie widzisz. Twoje niebieskie oczy spotkały moje i musiałem dotknąć twojej twarzy, żeby upewnić się, że jesteś prawdziwy.
Dziękuję za pozwolenie mi na tę wizytę. Mam nadzieję, że pewnego dnia zrozumiesz niezwykłe emocje i udrękę bycia mamą; wtedy wszystkie moje emocjonalne wybryki będą miały sens. Mam nadzieję, że któregoś dnia, kiedy zobaczysz, jak Twoje dziecko żyje w szczęściu i radości, zrozumiesz, dlaczego mam taki problem z wypuszczeniem Cię. Kiedy widzisz, jak Twoje dziecko staje się dorosłe, kiedy widzisz, jak wszystkie lekcje, nad którymi tak ciężko pracowałeś, rozwijają się przed Tobą, mam nadzieję, że zrozumiesz, dlaczego łzę na samą myśl o tym, że znowu odchodzisz.
To właśnie te zwykłe chwile, kiedy wieszasz światełka na choince lub popijasz latte w kawiarni na świeżym powietrzu, kiedy zdaję sobie sprawę, jak niezwykły się stałeś. To te zwyczajne chwile, za którymi tęsknię, za którymi tęsknię, za którymi chcę wcisnąć się w pamięć jak odciski dłoni na gipsie.
Więc mam dziś z tobą 12 godzin więcej, 12 więcej szans, żeby cię zanurzyć. Pomogę ci się spakować i upewnić się, że jesteś dobrze nakarmiony. Będziemy gadać o planach na lato i zachęcam do ciężkiej pracy podczas finałów. Wciąż jest tak wiele, aby spróbować odzyskać to uczucie, że zawsze jesteś częścią mojego życia, zanim wrócisz do samolotu, ponieważ masz 19 lat, i to jest nasza nowa normalność. Już tu nie mieszkasz.
