Andrzej Wilusz / Shutterstock
Widzisz ją tam. Jej dzieci krzyczą, terroryzują się nawzajem, jęczą i są w potrzebie. Po prostu są dziećmi. Jej cierpliwość jest cienka jak plastikowa folia, którą zrywa z jednym ze swoich mrożonych dietetycznych posiłków, zanim wrzuci go do kuchenki mikrofalowej. Zajmowała się tym cały dzień – matką. Właściwie to przez cały tydzień robiła to bez przerwy, ponieważ jej mąż wyjechał z miasta w interesach, a ona załatwia sprawę wszystko na własną rękę.
To wszystko dobrze, bo ktoś musi płacić rachunki, ale do cholery, ona wygląda zmęczony. Właściwie wymazany. Wygląda na to, że zabiera każdą możliwą uncję łaski, aby nie wysadzać swojego stosu publicznie. Zobaczysz klęska w jej oczach i łamie ci serce. Wiesz, że ona chce się poddać. W tej chwili myśli, że macierzyństwo to ostra, zgryźliwa, kwaśna zaleta kłopotów, na które się nie zapisała. Ale wiesz (ponieważ tam byłaś), że na arkuszu rejestracyjnym macierzyństwa jest napisane „umowa na całe życie” drobnym drukiem na dole. I to też jest wiążąca umowa. Zasadniczo mówi, że nie możesz się poddać. Nie możesz rzucić pracy. Zawsze.
Obserwujesz ją i wiesz dokładnie, jak się czuje, ponieważ tam byłeś. Dobrze to pamiętasz. Dawno temu wiele razy chciałeś podnieść ręce w irytacji. Albo rzuć ręcznik z ciężkimi westchnieniami desperacji, a potem wystrzel go z uniku daleko, daleko, w wzgórza, tak daleko, jak tylko możesz. Ale jedyną realną opcją było udawanie, że trzeba iść do łazienki, żeby zamknąć drzwi na wszystko na zewnątrz. Wszystko i wszyscy próbują złapać cię na kawałki.
Pamiętasz wszystkie chwile, kiedy chciałeś machać białą flagą i po prostu się poddać: kupa na ścianie, lepki sok na podłodze, mokre łóżko o 2 w nocy., Legos osadzone w twoich delikatnych stopach. Cały płacz, walka, kąpiel i karmienie. Chciałaś się poddać, ponieważ utrzymywanie spokoju przez cały czas było po prostu cholernie trudne. To było do niczego. To było zbyt przytłaczające dla jednej osoby. A może po prostu chciałeś odzyskać swoje stare życie, ponieważ kiedyś byłeś dziennikarzem. Wymieniłeś to, aby stać się sprzątaczką. Zamieniłeś całe swoje życie, aby zostać dawcą.
Spoglądasz na kobietę i pamiętasz wiele dni, kiedy tak dawałeś – dawałeś wszystkim oprócz siebie. Z lekkim uśmiechem przypominasz sobie, jak wyobrażałeś sobie siebie jadącego w stronę zachodu słońca na grzbiecie pięknego Palomino.
Kiedy spojrzysz w jej zmęczone oczy nieco głębiej, zobaczysz prawdziwą miłość, która przynosi ulgę. Jest w połowie drogi. Uwielbia te małe istoty zwisające z jej płaszcza, kręcące się po całym miejscu. Wiesz, że wskoczyłaby dla nich pod autobus. Wiesz, że ta część, ta część, w której daje, aż jej duch się załamie, jest zaledwie początkiem jej podróży macierzyństwa.
Wkrótce jej dzieci sprawią, że ulegnie w sposób, o którym nigdy nie myślała, że jest możliwy. Napędowy. Wydatki. Pytanie. Tulenie. Modlitwa. Rozszyfrowanie. Poprawianie. Obrona. Pytający. Niepokojący. A potem odlecą od niej, z jej gniazda. I rzeczywiście będzie za tym tęsknić, za tym wszystkim, przez wszystkie dni spustoszenia i znużenia.
Obserwujesz ją i dokładnie pamiętasz, kiedy zaczęła w ciebie uderzać – powód, dla którego tak się stało ty kto musiał być dawca.
Pewnego ranka obudziłeś się z mokrą ręką na policzku i cichym szeptem do ucha. Mały ktoś odciągał twoją grzywkę z drogi i używał jej dziecięcych palców, aby podważyć twoje oczy, abyś „obudził się” i wstał tylko po to, by być z nią. Ponieważ była taka mała, potrzebowała tylko być z tobą, czuć twoją miłość. Chciała tylko usłyszeć twój głos i przytulić się blisko bicia twojego serca, żeby wiedzieć, że naprawdę tam jesteś i że jest bezpieczna.
I po prostu nie mogłeś tego znieść, ponieważ w jakiś sposób pachniała naleśnikami i niewinnymi marzeniami małej dziewczynki. Bezwarunkowa miłość, którą czułeś w tamtej chwili, przezwyciężyła większość negatywnych uczuć, jakie kiedykolwiek miałeś, będąc matką. Wiele takich chwil po drodze wymazało urażone uczucia, jakie miałeś, będąc dawcą.
Uśmiechasz się pogodnie i wszystko, co możesz zrobić, to mieć nadzieję. Mam nadzieję, że kobieta, którą obserwowałeś, ta, która przeżywa swój cichy, wewnętrzny rozpad, będzie miała swój własny zestaw chwil, takich jak ta, którą miałeś dawno temu, ta pierwsza, która pomogła ci zobaczyć siebie oczami dziecka. Tę, która popchnęła cię za róg w kierunku rodzenia, które dawało ci jasność i cel. Tej, która zdecydowanie uczyniła cię inną matką.
Ponieważ nie popełnij błędu, moment narodzin dziecka nie jest momentem urodzenia matki. Dawanie chwil zajmuje całe życie. Bycie dawcą nie jest pracą dla osób, które rezygnują.
